Iemand uit mijn omgeving probeert me regelmatig te overtuigen dat de academie niet de echte wereld is. Dat het bedrijfsleven de realiteit is. Dat hij als bedrijfsleider belangrijk is voor onze maatschappij omdat hij mensen aan het werk zet die anderen rijk kunnen maken die dan weer dingen kunnen kopen. Vanuit zijn visie onderhoudt hij ons want wij, de leerkrachten van de academie, worden betaald door hem. Wij hebben voor hem geen economische waarde. Wij leven van het te hoge belastinggeld dat hij betaalt en het wordt tijd dat ik met mijn beide voeten op de grond kom.
Als dit niet de echte wereld is, dan wil ik nooit voet aan wal zetten. Dan wil ik blijven varen op dit schip, waar zovele mensen warmte en aandacht aan elkaar geven. Wij varen niet naar Panama en ook niet naar de Kaaimaneilanden. Wij varen naar zelfontplooiing, diepgang en zingeving. En als we onderweg een gestrande CEO of werknemer zien, dan zien we dat als een baken dat we extra voorzichtig moeten zijn, dat we koers moeten houden.
Wij als Ark voor Muziek, Woord en Dans dobberen op de blauwe oceaan. Voor sommige zijn we een palmboom op een exotisch eiland, voor anderen een pittoresk kerkje in Zuid-Spanje. Voor velen een rustpunt, inspiratie, een ademruimte. Wij zijn een non-profit zaak met veel profijt. Zie ons als een lader, een mensenlader. Dat onze leerlingen na een avond in de Ark de volgende dag met volle batterijen naar hun scholen gaan of hun bedrijven, dat is onze economische waarde.
Tekst: Myriam Mulder, lerares Toneel AMWD Mortsel